روستای مران
حدود سال ۱۳۷۸ به همراه گروهی از دوستان در مسیر کوهپیمایی از الموت - روستای گرمارود - به سه هزار و در میانه راه به روستای کوهستانی مران رسیدیم. آن زمان روستا از داشتن راه و برق محروم بود. در میانه روستا چشمم روی این سه دختر بچه که با کنجکاوی گروه ما را می‌دیدند خیره شد.
در آن زمان مهمترین سوخت اهالی روستا، هیزم و پهن گاو بود.
راه‌های ارتباطی با روستا مالرو و بسیار صعب العبور بود و در برخی ایام سال به طور کامل ارتباط روستا با روستاهای اطراف قطع می‌شد.